Jerzy Stefan Kowalczyk

Jerzy Stefan Kowalczyk
Data i miejsce urodzenia	20 października 1923 ; Siedlcach
Data i miejsce śmierci	15 października 2006 ; Gdańsk
	Profesor nauk chemicznych
	Specjalność: chemia analityczna
Alma Mater	Politechnika Gdańska
Doktorat	1962 – nauki techniczne
Profesura	1977
	Polska Akademia Nauk
Status	Komitet Chemii Analitycznej; (Komisja Analizy Chromatograficznej),; Komitet Inżynierii Chemicznej
	Praca naukowo-dydaktyczna
Politechnika	Gdańska
Wydział	Chemiczny
	Odznaczenia

Jerzy Stefan Kowalczyk (ur. 20 października 1923 w Siedlcach, zm. 15 października 2006 w Gdańsku) – polski profesor nauk chemicznych (spec. analiza chromatograficzna), związany z Politechniką Gdańską, twórca szkoły naukowej HPLC (ang. High-Performance Liquid Chromatography).

Życiorys

Dzieciństwo i młodość

Dzieciństwo i młodość spędził w Siedlcach (miejscu urodzenia) i w Dęblinie, gdzie jego ojciec pracował jako mechanik lotniczy. We wrześniu 1939 roku i w okresie okupacji niemieckiej rodzina mieszkała w Siedlcach. Jerzy Kowalczyk uczył się na tajnych kompletach. Szybko zaangażował się w młodzieżową działalność konspiracyjną. Należał do Komendy Obrońców Polski, a od lutego 1942 – wraz z ojcem i bratem – do Armii Krajowej, do której przyłączył się KOP. Uczestniczył w akcjach przechwycenia w Sarnakach niemieckiej rakiety V2^[1].

Studia rozpoczynał na początku roku 1945 w Lublinie, gdzie wznawiała działalność Politechnice Warszawskiej. W roku 1946 zamieszkał w Gdańsku i został studentem prof. Tadeusza Pompowskiego na Wydziale Chemicznym Politechniki Gdańskiej. Wkrótce – przed ukończeniem studiów – został też asystentem profesora. Studia kończył w roku 1949, jako jeden z pierwszych powojennych absolwentów Politechniki Gdańskiej^[1].

Przebieg pracy zawodowej

W latach 1949–1950 pracował jako chemik-analityk w warszawskim Głównym Instytucie Lotnictwa. Po powrocie do Gdańska został zatrudniony w Centralnym Laboratorium Akademii Medycznej, w którym w latach 1950–1958 zajmował się elektroforezą i jonoforezą białek oraz analitycznymi zastosowaniami tych zjawisk^[1]^[a]^[1].

Od roku 1958 przez niemal 50 lat pracował na Wydziale Chemicznym Politechniki Gdańskiej. Otrzymał w roku^[1]:

1962 – stopień doktora nauk technicznych,
1966 – habilitację za badania dotyczące elektromagnetoforezy^[2],
1967 – stanowisko docenta i kierownika Zakładu Analizy Technicznej,
1968 – stanowisko kierownika Zespołu Naukowo−Badawczego Chromatografii Cieczowej (LC) w Zakładzie Chemii Analitycznej, kierowanym przez prof. Edmund Kozłowski^[3],
1977 – tytuł profesora w dziedzinie nauk chemicznych.

Utworzenie Zespołu Naukowo−Badawczego LC było konsekwencją trwałego zainteresowania Jerzego Kowalczyka technikami chromatografii, a zwłaszcza chromatografią cieczową. Wkrótce prof. J. Kowalczyka uznano za autorytet w dziedzinie analiz chromatograficznych metodą HPLC (ang. High-Performance Liquid Chromatography). Stosowane współcześnie chromatografy tego typu nie były wówczas znane. Prof. Kowalczyk skonstruował prototyp analitycznego aparatu HPLC, pierwszego w Europie, a prawdopodobnie również na świecie. Wraz z Zespołem doprowadził do wdrożenia tych aparatów do produkcji (1975–1989). Polska stała się pierwszym w RWPG producentem chromatografów HPLC (produkcja trwała kilka lat)^[1].

Słusznie przewidując, że zainteresowanie zastosowaniami analitycznej i preparatywnej HPLC szybko wzrośnie, Jerzy Kowalczyk zatroszczył się o szkolenie specjalistów. Był współautorem i redaktorem pierwszej polskojęzycznej monografii na temat chromatografii cieczowej. Opracował szczegółowe programy dla studiów magisterskich, studium podyplomowego Metody instrumentalne w analizie śladów i ochronie środowiska oraz kursów o zasięgu ogólnopolskim. Pierwsze kursy odbyły się już wówczas, gdy dostępny był jedynie prototyp gdańskiego HPLC; w następnych latach były kontynuowane – odbyły się 30-krotnie do roku śmierci ich inicjatora^[1].

Odszedł na emeryturę w roku 1994, ale nie przerwał pracy naukowej i dydaktycznej. Jeszcze w pierwszych latach XXI wieku pełnił funkcję recenzenta prac naukowych, np. rozpraw habilitacyjnych^[4]:

I. Malinowska, Wpływ pola elektrostatycznego na niektóre retencyjne i fizykochemiczne parametry w układach chromatografii planarnej (listopad 2001),
W. Piątkowski, Eksperymentalne i teoretyczne aspekty chromatografii preparatywnej jako operacji rozdziału mieszanin w technologii przemysłowej (luty 2007).

Jerzy Kowalczyk był członkiem^[1]:

Komisji Analizy Chromatograficznej w Komitecie Chemii Analitycznej PAN,
Komitetu Inżynierii Chemicznej PAN.

Odznaczenia i wyróżnienia

Jerzy Kowalczyk otrzymał^[1]:

Za wybitne osiągnięcia naukowe w dziedzinie chromatografii został uhonorowany w roku 2005 przez Komitet Chemii Analitycznej PAN Medalem im. Prof. Andrzeja Waksmundzkiego^[5].

Uwagi

↑ Elektroforeza i jonoforeza są fizykochemicznymi zjawiskami przemieszczanie się jonów lub innych cząstek obdarzonych ładunkiem wzdłuż linii sił pola elektrycznego. We współczesnym języku potocznym jonoforezie jest przypisywane węższe znaczenie – zabiegu elektroterapeutycznego lub kosmetycznego („jonoforeza”, „elektroforeza” lub „jontoforeza”).

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Wacław Grzybkowski. Profesor Jerzy Stefan Kowalczyk. „Pismo PG”, s. 28-29, styczeń 2007. Politechnika Gdańska. (pol.).
↑ Jerzy S. Kowalczyk: Elektromagnetoforeza w warstwach porowatych. Zeszyty Naukowe Politechniki Gdańskiej, Tom 15; chemia, 1966.
↑ prof. dr hab. inż. Edmund Kozłowski. [w:] Platorma Informacji o Nauce PION > Pracownik B+N [on-line]. www.pion.pg.gda.pl. [dostęp 2013-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-11)]. (pol.).
↑ Prof. dr hab. inż. Jerzy Stefan Kowalczyk, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2020-02-02] .
↑ Medal im. Andrzeja Waksmundzkiego. [w:] Komitet Chemii Analitycznej PAN [on-line]. www.kcha.pan.pl. [dostęp 2013-11-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-10)]. (pol.).

[2] Elektroforeza i jonoforeza są fizykochemicznymi zjawiskami przemieszczanie się jonów lub innych cząstek obdarzonych ładunkiem wzdłuż linii sił pola elektrycznego. We współczesnym języku potocznym jonoforezie jest przypisywane węższe znaczenie – zabiegu elektroterapeutycznego lub kosmetycznego („jonoforeza”, „elektroforeza” lub „jontoforeza”).

[PG2007n1-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Wacław Grzybkowski. Profesor Jerzy Stefan Kowalczyk. „Pismo PG”, s. 28-29, styczeń 2007. Politechnika Gdańska. (pol.).

[hab.book-3] Jerzy S. Kowalczyk: Elektromagnetoforeza w warstwach porowatych. Zeszyty Naukowe Politechniki Gdańskiej, Tom 15; chemia, 1966.

[Kozlowski-4] rof. dr hab. inż. Edmund Kozłowski. [w:] Platorma Informacji o Nauce PION > Pracownik B+N [on-line]. www.pion.pg.gda.pl. [dostęp 2013-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-11)]. (pol.).

[OPI-5] Prof. dr hab. inż. Jerzy Stefan Kowalczyk, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2020-02-02] .

[kcha-lista-6] Medal im. Andrzeja Waksmundzkiego. [w:] Komitet Chemii Analitycznej PAN [on-line]. www.kcha.pan.pl. [dostęp 2013-11-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-10)]. (pol.).

[1]

[a]

[2]

[3]

[4]

[5]